O nas

Hej Pilsko, hej Pilsko

Hej wysokie trawy

Którędy chadzali, którędy chadzali

Zbójcy od Orawy….

Schronisko na Hali Miziowej to całoroczny obiekt, malowniczo usytuowany na stokach Pilska w Beskidzie Żywieckim. Jest to najwyżej położone schronisko w polskich Beskidach (1330 m n.p.m.), a Pilsko – 1557 m n.p.m. to drugi co do wysokości szczyt w całych Beskidach, zaraz po Babiej Górze (1725 m n.p.m.).

Goście odwiedzający nas od wiosny do jesieni mają do dyspozycji przepiękne tereny, na których znajdują się liczne szlaki turystyczne zarówno po polskiej jak i słowackiej stronie.

Zimą stok Pilska zamienia się w prawdziwy raj dla miłośników sportów śnieżnych. Są tu najlepsze w Beskidach warunki do uprawiania narciarstwa oraz snowboardu. Bogata sieć wyciągów i tras o różnym poziomie trudności to elementy, które przyciągają wielu miłośników białego szaleństwa.

Na terenie Pilska działa również całoroczna stacja GOPR, która zapewnia turystom bezpieczeństwo oraz profesjonalną opiekę.

Wyjątkowy klimat, walory krajobrazowe i turystyczne tego miejsca, domowa kuchnia i miła rodzinna atmosfera, a także różnorodność atrakcji które możemy zaoferować naszym Gościom sprawia, ze pobyt na Hali Miziowej pozostanie niezapomnianym przeżyciem.

Historia

Schronisko na Hali Miziowej - lata 30te XX w.

Schronisko na Hali Miziowej - lata 30te XX w.

Plany budowy schroniska na Hali Miziowej zrodziły się już prawdopodobnie w 1906 roku. W rozmowach na temat lokalizacji schroniska brali bezpośrednio udział Kazimierz Sosnowski – jeden z najwybitniejszych polskich propagatorów turystyki pieszej, i Jan Mizia – właściciel hali, na której miał stanąć obiekt. Idea była szlachetna: wyprzedzić w zagospodarowaniu turystycznym rejonu Pilska niemieckie towarzystwo Beskidenverein. Jednak wybuch pierwszej wojny światowej opóźnił realizację planów aż o 15 lat. Powrócono do nich dopiero w 1927 roku za sprawą Babiogórskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. O dziwo, aktywne w innych rejonach Żywiecczyzny Beskidenverein nie przejawiło najmniejszego zainteresowania zboczami Pilska. Dzięki temu działacze PTT mogli uważać się za pionierów zagospodarowania turystycznego tej części Beskidów.

waldasek@vp.pl

waldasek@vp.pl

Budowa schroniska rozpoczęła się w 1927 roku. Z powodu różnych perturbacji i przeszkód natury finansowej trwała ona do 1930 roku. W końcu stanął piękny, piętrowy, drewniany obiekt w stylu zakopiańskim z przeszkloną widokową werandą, uważany wówczas za najładniejszy w Beskidach. Drewno otrzymano w darze od arcyksięcia Habsburga, który był w tym czasie właścicielem sporej części Żywiecczyzny. Na uroczyste otwarcie przybyło około…1500 osób z całej Polski i z zagranicy. W 1936 roku doprowadzono linię telefoniczną oraz uruchomiono łazienki z natryskami, co było wówczas dużym przejawem nowoczesności.

2 - Kopia

Pierwszym dzierżawcą schroniska był Robert Sikora, potem zastąpiła go Helena Polak. Od 1938 roku obiektem zarządzał Albert Rudolf, który po wkroczeniu wojsk niemieckich szybko zmienił obywatelstwo i jako pełnoprawny obywatel Trzeciej Rzeszy prowadził nadal schronisko, którego właścicielem stało się Beskidenverein. Stacjonowało tu również dwudziestu niemieckich żandarmów jako stała załoga do walki z partyzantami. Pod koniec wojny schronisko opustoszało i stało się łatwym celem dla szabrowników, którzy okradli je z niemal całego wyposażenia. W takim stanie przejęli je działacze PTT i jeszcze w 1945 roku otworzyli w nim bufet, a wkrótce urządzili też miejsca noclegowe. Schronisko funkcjonowało nieco ponad 7 lat. 19 marca 1953 roku doszczętnie strawił je pożar, prawdopodobnie wzniecony przypadkiem przez nieostrożnego turystę. Na szczęście zachowały się schroniskowe zabudowania gospodarcze, które zaadoptowano na tymczasowy bufet i sypialnie dla pięćdziesięciu osób.

Tak powstałe „tymczasowe” schronisko okazało się bardzo trwałe, gdyż funkcjonowało ponad pół wieku. Dopiero w 1994 roku zdecydowano się na budowę nowego obiektu, zaplanowanego z rozmachem na miarę potrzeb ruchu turystycznego pod Pilskiem. Na jego otwarcie przyszło jednak poczekać do 2003 roku. Wówczas zamknięto definitywnie stare „tymczasowe” schronisko, częściowo je rozebrano, a w pozostawionej części urządzono jedynie bufet.

s9

Źródła:

Jakubowski R., Szewczyk R., Schroniska górskie w Polsce, Warszawa 2013.

Niedźwiedź A., Figiel S., Beskidy, Cz. 1, Śląski i Żywiecki, Bielsko-Biała 1997.