O nas

Hej Pilsko, hej Pilsko

Hej wysokie trawy

Którędy chadzali, którędy chadzali

Zbójcy od Orawy….

Schronisko na Hali Miziowej to całoroczny obiekt, malowniczo usytuowany na stokach Pilska w Beskidzie Żywieckim. Jest to najwyżej położone schronisko w polskich Beskidach (1330 m n.p.m.), a Pilsko – 1557 m n.p.m. to drugi co do wysokości szczyt w całych Beskidach, zaraz po Babiej Górze (1725 m n.p.m.).

Goście odwiedzający nas od wiosny do jesieni mają do dyspozycji przepiękne tereny, na których znajdują się liczne szlaki turystyczne zarówno po polskiej jak i słowackiej stronie.

Zimą stok Pilska zamienia się w prawdziwy raj dla miłośników sportów śnieżnych. Są tu najlepsze w Beskidach warunki do uprawiania narciarstwa oraz snowboardu. Bogata sieć wyciągów i tras o różnym poziomie trudności to elementy, które przyciągają wielu miłośników białego szaleństwa.

Na terenie Pilska działa również całoroczna stacja GOPR, która zapewnia turystom bezpieczeństwo oraz profesjonalną opiekę.

Wyjątkowy klimat, walory krajobrazowe i turystyczne tego miejsca, domowa kuchnia i miła rodzinna atmosfera, a także różnorodność atrakcji które możemy zaoferować naszym Gościom sprawia, ze pobyt na Hali Miziowej pozostanie niezapomnianym przeżyciem.

Plany budowy schroniska na Hali Miziowej zrodziły się już prawdopodobnie w 1906 roku. W rozmowach na temat lokalizacji schroniska brali bezpośrednio udział Kazimierz Sosnowski – jeden z najwybitniejszych polskich propagatorów turystyki pieszej, i Jan Mizia – właściciel hali, na której miał stanąć obiekt. Idea była szlachetna: wyprzedzić w zagospodarowaniu turystycznym rejonu Pilska niemieckie towarzystwo Beskidenverein. Jednak wybuch pierwszej wojny światowej opóźnił realizację planów aż o 15 lat. Powrócono do nich dopiero w 1927 roku za sprawą Babiogórskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. O dziwo, aktywne w innych rejonach Żywiecczyzny Beskidenverein nie przejawiło najmniejszego zainteresowania zboczami Pilska. Dzięki temu działacze PTT mogli uważać się za pionierów zagospodarowania turystycznego tej części Beskidów.

Budowa schroniska rozpoczęła się w 1927 roku. Z powodu różnych perturbacji i przeszkód natury finansowej trwała ona do 1930 roku. W końcu stanął piękny, piętrowy, drewniany obiekt w stylu zakopiańskim z przeszkloną widokową werandą, uważany wówczas za najładniejszy w Beskidach. Drewno otrzymano w darze od arcyksięcia Habsburga, który był w tym czasie właścicielem sporej części Żywiecczyzny. Na uroczyste otwarcie przybyło około…1500 osób z całej Polski i z zagranicy. W 1936 roku doprowadzono linię telefoniczną oraz uruchomiono łazienki z natryskami, co było wówczas dużym przejawem nowoczesności.

Pierwszym dzierżawcą schroniska był Robert Sikora, potem zastąpiła go Helena Polak. Od 1938 roku obiektem zarządzał Albert Rudolf, który po wkroczeniu wojsk niemieckich szybko zmienił obywatelstwo i jako pełnoprawny obywatel Trzeciej Rzeszy prowadził nadal schronisko, którego właścicielem stało się Beskidenverein. Stacjonowało tu również dwudziestu niemieckich żandarmów jako stała załoga do walki z partyzantami. Pod koniec wojny schronisko opustoszało i stało się łatwym celem dla szabrowników, którzy okradli je z niemal całego wyposażenia. W takim stanie przejęli je działacze PTT i jeszcze w 1945 roku otworzyli w nim bufet, a wkrótce urządzili też miejsca noclegowe. Schronisko funkcjonowało nieco ponad 7 lat. 19 marca 1953 roku doszczętnie strawił je pożar, prawdopodobnie wzniecony przypadkiem przez nieostrożnego turystę. Na szczęście zachowały się schroniskowe zabudowania gospodarcze, które zaadoptowano na tymczasowy bufet i sypialnie dla pięćdziesięciu osób.

Tak powstałe „tymczasowe” schronisko okazało się bardzo trwałe, gdyż funkcjonowało ponad pół wieku. Dopiero w 1994 roku zdecydowano się na budowę nowego obiektu, zaplanowanego z rozmachem na miarę potrzeb ruchu turystycznego pod Pilskiem. Na jego otwarcie przyszło jednak poczekać do 2003 roku. Wówczas zamknięto definitywnie stare „tymczasowe” schronisko, częściowo je rozebrano, a w pozostawionej części urządzono jedynie bufet.

Źródła:

Jakubowski R., Szewczyk R., Schroniska górskie w Polsce, Warszawa 2013.

Niedźwiedź A., Figiel S., Beskidy, Cz. 1, Śląski i Żywiecki, Bielsko-Biała 1997.